20 oktober 2019
In de opgang naar ene nieuw winterseizoen ben ik foto’s op m’n telefoon aan het ordenen. Geen overbodige luxe. Weken winterseizoen van vorig jaar komen voorbij.
Van Tein die zingend achter de duplo de hemel bestormt. Julia die niet naar huis wilde. Esther en Jolien die me in de Brabander introduceerden als hun zus. Verdwaalde Bart die drie uur na sluiting van de piste, stevig in de olie, druipend de hal binnenviel. De Houtlijm van Frans, met blote benen in de zon. De boerenkool van Mariska. Ook die van oma Tine trouwens. Er ontstaat sowieso altijd een levendige ruilhandel. Er gaan prakjes van appartement naar appartement. Naar vaders die bij de middagborrel klaagden over de keuze van het avondmenu door vrouwlief. Ik denk aan de rode wangen van Lotte die Wim en Herre eruit skiede en de bamboestokken van opa Bert, waarmee de jaarlijkse slalom voor zijn kleinkinderen wordt uitgezet. Ik zie de Woudstra Daltons voorbijkomen, die de dag steevast beginnen met een sprintje om de grote tafel in de keuken. Alle 4 achter elkaar.
Mijn oog valt op een foto van gasten voor de kachel. Tot die bewuste donderdagavond hadden ze elkaar nog nooit gezien, maar het mixte en werd gezellig. Als ik beter kijk zie ik dat Rob ertussen zit. Ik word er stil van.
Rob is er niet meer. Edwin en Ardi ook niet. Wanneer gasten vertrekken zeggen we al snel: ‘Tot de volgende keer’. Maar soms is het leven grillig en komt die er niet. Dan zijn het de herinneringen die ertoe doen.
Ik realiseer met dat dat nu net de kracht van het huis is. In Haus am Walde worden herinneringen gemaakt. Meestal goede. Maar he, ook dat is subjectief. Want de puberzoon die 10 jaar geleden ten overstaan van het hele huis verzekerde nooooit meer in Winterberg te gaan skiën, kwam dit jaar met zijn 2-jarige dochter logeren. Glimmend beweerde hij: ‘Ze heeft talent!’. Zo zal ook het ziekenhuisbezoek van Mirthe over 5 jaar verhaald worden als gezellige picknick in het St. Franziscus Hospital. In mijn brein werkt het ook zo: na verloop van tijd met een vleugje romantiek. En dat is mooi.
Op naar een nieuw seizoen herinneringen maken, waarbij we de al bestaande koesteren!
